Αναπολώντας

Τα πρώτα χρόνια, ως νεόκοπος χρήστης του Internet, τότε που μπαίναμε με 9600 bps (14400 bps για τους πιο τυχερούς), τότε που ο θεός μας ήταν το Terminate (με το γνωστό πρόβλημα με το 'ω'), τότε που το Trumpet Winsock ήταν free και απαραίτητο, τότε που έννοιες όπως PPP, PAP, CHAP ακόμα δεν είχαν φτάσει στα αυτιά μας, τότε που κάναμε googling με το gopher, βλέπαμε σελίδες με lynx, μιλούσαμε σε φίλους με talk (άντε και λίγο IRC), αυτό που με ενθουσίαζε και με κρατούσε για ώρες μπροστά στη μαυροπράσινη οθόνη ήταν η χαρά της επικοινωνίας.

Ο πρώτος άνθρωπος με τον οποίο "είπα" τη πρώτη μου διακτυακή κουβέντα ήταν ο Volteros, με τον οποίο είχαμε πεί αρκετές κουβέντες και τον οποίο δεν έχω δει ποτέ!

Εκείνα τα χρόνια είχαν κάτι διαφορετικό, κάτι που μέχρι σήμερα δεν μπορούσα να καταλάβω τί ήταν, αλλά μου έλειπε χρόνια τώρα. Εκείνα τα χρόνια, ήταν καλύτερα γιατί το Internet ήταν οι ελάχιστοι χρήστες του και "ανήκε" σε αυτούς.

Συναντούσες χιλιάδες κόσμου με τους οποίους αντάλλαζες απόψεις και είτε διαφωνούσες, είτε συμφωνούσες η ουσία ήταν ότι είχες διάλογο. Είχες πραγματικό διάλογο. Σου το επέβαλλε άλλωστε η "χούντα" του πληκτρολογίου, του lag και της χαμηλής ταχύτητας. Όφειλες να περιμένεις να τελειώσει ο άλλος, να ολοκληρώσει το λόγο του και στη συνέχεια είχες και το χρόνο να σκεφτείς αυτά που είπες εξαιτίας του lag. Και δεν μπορούσες να διακόψεις τον άλλο, γιατί ο γραπτός λόγος έχει νόημα όταν είναι συνεχής και όχι αποσπασματικό. Όσο και αν ακούγεται χαζό, κατά ένα περίεργο τρόπο το Internet του τότε (με τις αργές του ταχύτητες και την ασύγχρομη λογική του) ήταν ο καλύτερος συντονιστής.

Μετά ήρθαν τα "ζοφερά" και απαξιωτικά για το Internet χρόνια. Η εποχή που οι εταιρίες είδαν στο Internet ένα νέο επιχειρηματικό μοντέλο, μία νέα επιχειρηματική ευκαιρία. Η εποχή των dot com, της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης. Τότε ήταν που οι χρήστες έπαψαν να είναι χρήστες και έγιναν απλά πελάτες ή ακόμα χειρότερα εν δυνάμει πελάτες. Τα άσχημα που αποδόθηκαν στο Internet τα ξέρουμε… από βιασμούς και δολοφονίες, μέχρι την απαξίωση των θεσμών, του έχουν καταλογίσει.

Αλλά πλέον ήρθαμε στο σήμερα που του έχουν δώσει και νέο όνομα … το λένε web 2.0 (λές και το Internet βγαίνει σε εκδόσεις). Και τί είναι το web 2.0 τελικά;!

Είναι το google, το flickr, τα blogs, τα podcasts, το digg … είναι το Internet που επέστρεψε στους χρήστες του, αυτό είναι το web 2.0.

Και θα μου πείς … και πώς σου 'ρθαν όλα αυτά τώρα;

Από το προηγούμενο post και την διένεξη που προέκυψε, γιατί μετά από αρκετά χρόνια, χάρηκα που βρήκα, εντελώς στη τύχη, ανθρώπους με άποψη (ασχέτως αν διαφωνώ ή συμφωνώ). Χάρηκα, γιατί είδα στο σημερινό Internet τη "δημοκρατία" του παλιού Internet. Χάρηκα, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανταμοιβή από αυτή που λαβαίνεις όταν έχεις συμμετάσχει σε έναν διάλογο (ακόμα και αν διαφωνείς).